مثنوی در مدح و توسل به حضرت زهرا از استاد حجت الاسلام والمسلمین حاج سید محمد حسین بحرالعلوم میردامادی متخلص به «حیرت، شیون»

الا ای حضــــــرت فـــــرزانه مادر

جناب زهرۀ الزهرای حیـــــــــــدر

 

الا ای حجت حـــــــــــق بر امامان

الا ای مام احــــــــــمد، نور یزدان

منم از هجــــــــــر تو زار و پریشان

( به من بشکن خمــــــار دُرد نوشان )

( بیفشان بر دلــــــــم صهبای توحید

منور کن دلم را همچو خــــــورشید )

( بده اندیشه ام را آشنـــــــــــایی )

بنور عصــــــــــمت و فیض خدایی

( دهان دُرّ فشان چـــــو پسته وا کن )

به حیرانت سخــــــــــن را ابتدا کن

( هو الله الذی نــــــــــــورٌ لانوار )

و تو نور حـــــــــــق و مرآت دادار

( که من بینم به چشـــــم حق پرستی )

که زهرا شــــــــــد دلیل ذات هستی

و من بینم به چشم خوب رویـــــــان

کـــه یـــا زهرا توئی برهــان یــزدان

دلیل حق ز دلدارش جدا نیــــــــست

(بجز هستی به هســــتی رهنما نیست)

وجودت آیت و نامــــوس حــق است

و ذاتت برترین قامـــــوس حـق است

الف(همه اشیاء ز فیضت می شود هست)

ز جام کــــــوثرت هستی شود مسـت

ب(همه اشیاء ز فیضت می شود هست )

ز جامت شیعیان گــــــردیده سرمست

تویی نور وجود بـــــــــــــی مثالی

منم حیــــــــــــــران لطف لایزالی

الا ای بانوی دلجـــــــــــوی حیدر

الا ای چـــــــــشمه ی جوشان کوثر

بود رویت حرم، کویـــــــــت منایم

ز لطفت مـــــــــن در این دارالصفایم

در این دار الصفــــای حیدریــــــون

در این دار البـــــــقای زینبیـــــون

الا ای قبله ی پاکـــــی احــــــــمد

الا طاووس افـــــــــــــلاک محمد

بود حب تو نــــــــور تار و پـــودم

الا ای نــــــور حق اندر سجـــــودم

الا نور شبستان هـــــــــــــــدایت

بیـــا بــــــر ما عطا کن از عـنایــت

عطـــــای تو، طهارت بر قلـوب است

و غفـــــران الهــــــی بر ذنوب است

نهـــــــد بر خاک تو رخ، مِهر افلاک

( و شـــــد روشنگرِ عالم از این خاک)

الا ای قدسیـــــــان را بــوده مسجود

تویی نامـــــــــوس حقِ حیِّ معبود

بـود کعبـــه طفیــــــل آب و خاکت

ملائک سجـــــــده کرده خاک پاکت

تو زهرا آبـــــروی کائــــــــــناتی

تو کــــــفو حــــــیدر و نور حیاتی

نمـــــــاز عاشـــــــق آزاده ای تو

نیــــــــــاز( حیـرت )دلداده ای تو

الا ای زهــره‌ی زهــرای احمــــــد

تــــــــویی سِرِّ شب قدر محمـــــد

من از روز ازل مست تو هســــــــتم

و تا شــــــام ابد دست تـــــو هستم

تو سِــرِّ « هل اتایی »، زهــــرۀ النور

به هستی کیمیـــایی، زهــــــرۀ النور

 چو یزدان، «عَلَّمَ الاسمــاء» رقـــم زد

به یادت لـــوحی از «نون و القلم» زد

تو یا زهــــــــــرا امیــــر کائناتی

و هم ســــرچشـــــمه ی آب حیاتی

مرا هم آب حیوان ســــــرنوشت است

و او از کـــــوثر و نهر بهـــشت است

نگاهت بهتـــــــرین ساقی جنـــــت

کلامــــت برترین میــــــزان عصمت

نمـــــــاز عشق من را مقــــــتدایی

عروج جــــــان مـــــن را رهنمایی

تو یا زهــــــرا مــــــرا عین الیقینی

تو نور عـــــصمتی و اصـــــل دینی

روا باشد که گــــویم بی قـــــــرینی

چه گویم من که عصـــــــمت آفرینی

و مادر، جان مــــن دیوانه ی تـوست

و (حیرت) واله و پروانه ی تـــــوست

دل افروزا تویی مشـــکات قــــــرآن

تویی سِرِّ احــــد، نامـــــوس یزدان

ز هستت تا ملک دیــــــــده گشاده

بداده جــــان خود را رهــــــن باده

تویی آیینه ی لطــــــــف الــــــهی

همه هستـــی طفیلت مه به ماهـــــی

بــــــــود هستی عالم در پنــــاهت

بود عـــــرش الهــــــی تکیه گاهت

سپه ســــالار عصــــــــمت نور طه

مریــــض حب تـــــــو باشد مسیحا

به عشقت من در ایـــــــن دنیای فانی

به کــــف آرم حیات جـــــــاودانی

نگاهی کن مها بر بــــــی نـــــوایت

گشـــــا باب تــــــــرحم بر گدایت

بحق احمد و حیدر عطـــــــــــا کن

درون مــــــن ز عصــمت پر ضیا کن

سلامی چــــــون نسیم صبـــحگاهی

به تــــــو ای آنکه در هستی تو شاهی

الا ای مهــــــربان، از راه یـــــاری

قدم بر چشـــم ( حیرت ) کی گذاری

منم یک رو سیه غمناک و حیــــــران

منم فرزنــــــد تو در خاک ایــــران

نمی دانـــــــم چه دارم یا نـــــدارم

گهی بی تــاب و تب گه بی قـــــرارم

دلم در اضطــــــــراب و التهاب است

ز ظلم حـــاسدان این دل خـراب است

دما دم حالتی دل ریــــــــــش دارم

نه دام و دانـــه بهــــــر خویش دارم

فقـــــــط دانم که مولایم تو هستــی

الا ای کــــــــــوثر هستـی و مستی

فقط دانــم تو شـاهی، من فقیـــــــرم

فقط دانــــم تویی میر و امیــــــــرم

فقط دانم مــــــــرا دیــــوانه کردی

به لبخنـــدی مـــــــرا مستانه کردی

الا مادر، می از تـــــــو، ساغر از من

بیا زهرا نظر کن، بــــــــــاور از من

فقط دانم تویی راز و نیـــــــــــازم

و می دانـــــم تویی روح نمــــــازم

الا ای دستگـــــــیر مستــــــمندان

نظــــر بگشای بر حال فقیـــــــران

منم افــــــــــسرده ای بر آستــانت

شـــــــــــدم ای با وفا من میهمانت

تو ما را با عنایت شـــــــــــاد فرما

الا ای مقتــــــــــــــدا ای میر بُرنا

که من ( حیرت ) نصیـــــب بی شکیبم

ز هــــر فنّ غریبـــــــــی با نصیبـم

( به آب دیده و رخســـــــار چون زر

به دســتت آورم کبریت احمــــــــر )