قرآن می فرماید : « ما عندکم ینفد و ما عند الله باق :

آنچه نزد شماست همه نابود خواهد شد و آنچه نزد خدا است

باقی است» آنچه بوی کثرت و مادیت و محسوسات را بدهد

نابود شدنی است و آنچه بوی وحدت و عالم مجرد از ماده را

بدهد باقی خواهد بود و علم و معرفۀ الله چنین است .

 

پیامبراکرم صلی الله علیه و آله چون در مقام اعتدال وجود

و واسطه بین غیب و شهود قرار دارند و خود اسم اعظم الهی

و آیینه وجود نامتناهی خداوند هستند بعد از خود ما را به نفس

مقدس خویش یعنی امیرالمومنین علیه السلام که دارای

مقامات مذکور می باشند سپرده اند و اگر کسی به غیر از

امیرمومنان علیه السلام به کسی دیگر به عنوان امام بعد

از پیامبر بیعت کند از دایره موحدان و عادلان خارج گردیده است .

 

پیامبراکرم صلی الله علیه و آله فرمودند :

« شما را به « نمط وسطی » یعنی وجود مقدس امام معصوم

که واسطه بین خالق و مخلوق است سپردم و اگر او جنگ نمود

شما نیز جنگ نمایید و اگر صلح نمود شما نیز صلح نمایید

یعنی مرید معصوم و عدل مطلق باشید تا در زمره مومنین

واقعی و حقیقی محسوب شوید.» فَکُونُوا مِنَ النَّمَطِ

الْأَوْسَطِ ثُمَّ ارْقُبُوا أَهْلَ بَیْتِی‏ » بحارالانوار ج۳۶ ص۳۴۶

 

امام محمد باقر علیه السلام فرمودند :

« کسی که ادعای تشیع می کند ولی از دشمنان و غاصبان

حقوق ما بیزار نیست ، « پریشان خاطر » و بدون عقل

بوده و دشمن ما است و به او در نماز جماعت اقتدا مکن

و او هیچ ارزش و کرامتی در نزد ما اهل بیت علیهم السلام ندارد . »

وسائل الشیعه ج۸ ص۳۰۹ مبحث نماز جماعت

 

باید توجه داشت که تکامل انسان در کشف وجود و بسط

هستی او تحقق می پذیرد و این همان خودشناسی و

معرفت نفس است که ما در کتاب « شرح اربعین حدیث

معرفت نفس » با دلایل عقلی و حدیثی و کلامی و قرآنی

و حدیثی و اشراقی ضرورت آن را ثابت نموده ایم .

 

در کتاب « شواهد الربوبیۀ » معرفت نفس از طرق مهم

اثبات خداوند به شما آمده ولی ما معتقدیم معرفت نفس

علاوه بر اثبات صانع دلیل مهمی در اثبات امام معصوم علیه السلام

و لزوم وجود خلیفۀ الله و واسطه بین ذات خداوند ومخلوقات

می باشد و آن را در کتاب « ولیجه شیعه کیست ؟ »

در جلد پنجم اثبات نموده ایم.

 

در حدیث معروف « من عرف نفسه فقدعرف ربه » ،

معرفت نفس به عنوان عامل اصلی شناخت « ربّ انسان »

بیان شده است و ما در کتاب « شرح چهل حدیث معرفت نفس »

اثبات نمودیم که منظور از « ربّ انسان » ذات خداوند

نیست و الا حدیث به این صورت بیان می شد :

« من عرف نفسه فقد عرف الربّ » و منظور از « ربّه »

، امام معصوم و خلیفۀ الله می باشد .

 

معرفت نفس از طریق علم حصولی و درک نمودن

صورتهای ذهنی ممکن نیست چون صورت ذهنی همواره

با ضمیر « هو » مورد توجه واقع می شود در حالیکه

نفس ناطقه پیوسته با مرجع ضمیر « انا » شناخته می شود

و هیچگاه نمی تواند آنچه مرجع ضمیر « هو » است

با مرجع ضمیرِ « انا » متحد باشد .